Etúrazar ziet het levenslicht

Met zijn elven stonden we op het toneel aan het eind van de middag. Het blijft spannend, op een podium staan voor een zaal vol mensen. Gelukkig had ik mijn presentatie aan het begin van de middag al gedaan, dus die zenuwen had ik al afgeschud ;) De rest van de middag was heel gezellig. Erg tof om wat lezers te ontmoeten en boeken te mogen signeren. Ondanks dat dit mijn derde boek is, is het nog steeds heel speciaal om dit mee te maken.

Het proces vooraf

Ik ben zo trots dat ik weer een boek de wereld in mag sturen! Er zijn veel weekenden en vrije uurtjes in dit deel gaan zitten om ervoor te zorgen dat Etúrazar op tijd naar de redactie van mijn uitgever gestuurd kon worden. 

Dat betekende dat de eerste versie maanden vóór die deadline al af moest zijn. Want het is prettig om het verhaal even weg te kunnen leggen, om afstand te kunnen nemen en met een frisse blik de redactieronde van mijn eigen boek in te kunnen gaan.

Na weken van herschrijven had mijn redacteur, Daniel Warmoeskerken, ook een aantal weken nodig om dit dikke exemplaar te redigeren. Hij zei er onder andere dit over:

“In eerste instantie was ik best geïmponeerd door een boek van ruim honderdzestigduizend woorden, maar ik ben er echt doorheen gevlogen [...] Je hebt een interessante wereld gecreëerd vol bijzondere figuren. Er zijn echt personages die ik heel leuk ben gaan vinden en personages die het bloed onder mijn nagels vandaan halen [...]”

Hierna volgde nog een herschrijfronde. En nog één, nadat mijn proeflezer erdoorheen was gegaan. Bye bye, kerstvakantie. Hello, Microsoft Word ;)

Mijn boek kon terug naar de uitgeverij, waarna een laatste proeflezer ermee aan de slag ging. Toen was het zover: het boek werd opgemaakt, ik mocht hem nog een paar keer controleren en toen was het klaar. Niets meer aan te doen. 

Dat is altijd een spannend moment: the point of no return. Ik trok mijn handen ervan af.

Nu is het aan de lezer ...